Kinderbeestfeest 2019. Met boodschap.

De mooiste dag van het jaar. Deze keer met een twist. Een kleine boodschap in de Kinderbeestfeest-blog. Meer info (cijfers enzo) over het mooiste feest vol vrijwilligers en zieke kindjes met hun families: Klik hier. Mocht je mijn KBF blog van vorig jaar willen lezen: Klik hier.

Ik heb me best wat jaren ‘geschaamd’ voor mijn uniform en werk. Ik hoor je misschien denken: “Ja hoor Liek en nu blog je en sta je in uniform op de foto op Facebook en Instagram”.
 @Liekeschrijft

Ja. Dat ‘schamen’ was jarenlang zo. In het echte leven en online: Bang voor de haat van mensen die gewoon ongefundeerd een rotte mening over de politie hadden. Moe van de reacties. Ik werd een beetje sip van al dat verdedigen ‘wat ik nou bij de politie moest’; waarom ik niet echt werk ging zoeken of nog fijner: ‘iets dat bij me past’ . Mensen die heel leuk met je kletsen en als zij dan horen dat je bij de politie werkt, slaan ze whoppaaa als een blad aan de boom om. Sodemieter dan meteen maar op denk ik dan. Of over mijn collega’s zeurden omdat ze een bon gekregen hadden. En nee, ik hoef ze niet te verdedigen, maar ja ik doe het toch. Altijd. Je zal die bon wel verdiend hebben. En een extra bon voor je gezeur!
Voor het gemak hield ik regelmatig maar stil dat ik het mooiste werk van de wereld deed als ik mensen ontmoette. En zeker online. Jaren zo gedaan en het ging me meer en meer tegenstaan om iets soms stil te houden wat ik gewoon echt ben. Want ik was 5 dagen per week 9 uur per dag minstens gewoon trotse Lieke in uniform. Blij met mijn mooie baan. Dat verstoppen was stom. En nu strijd ik dan ook voor te laten zien dat we mens zijn. In uniform. En keihard kwetsbaar.

Gelukkig schaam ik me al jaren niet meer en werk ik ook niet meer zogenaamd ergens anders. En eigenlijk zou je alle politiehaters of mafkezen die de brandweer of ambulance belagen een dagje Kinderbeestfeest moeten kunnen laten zien.
Als je dan nog haat kan voelen naar een hulpverlener heb je hulp nodig voor je zwarte ziel.
En ik zie het nu dus al jaren zo: Gelukkig is het jouw zwarte ziel, niet de mijne!

Het is de mooiste dag van het jaar en ik ben geen dag trotser op ons uniform dan op het Kinderbeestfeest. 
Kleine Tessy die voor de ingang zo zelfverzekerd mijn hand pakte en -hoppa- zo mee Artis in wandelde. Dat kleine plakkerige handje en stralende stoere Tessy was zo’n momentje waarbij ik ZO intens trots was op het uniform. Ik bedacht meteen dat ik er iets bij moet vertellen in mijn blog:

Papa’s, mama’s, verzorgers, broers en zussen van alle kindjes: Maak je kinderen asjeblieft niet bang voor de politie! We zijn niet eng, we zijn er ook voor jullie kinderen als ze ons nodig hebben.
Zorg asjeblieft dat ze onze hand in alle situaties durven te pakken,  in plaats van ze min of meer als grapje te vertellen dat “de politie gaat slaan/ je mee neemt /arresteert of boos wordt als je niet… “ blablabla . Wij zullen die handjes namelijk ALTIJD stevig vast houden en proberen te helpen daar waar we kunnen! Ik snap het ‘grapje’ maar het heeft een averechts effect!

Leer je kindje liever hoe 112 bellen werkt, leer ze het adres van een noodgeval doorgeven, leer ze vragen om hulp. Leer ze dat de stem van 112 ook de politie is. Leer ze dat we er niet zijn om ze te pesten of pijn te doen. Het is belangrijk. Oké, so far voor deze hele serieuze boodschap in mijn blog.

Knuffel en highfive van een kindje dat me na drie jaar herkende en feilloos mijn naam wist. Even slikken, want toen de kleine man zijn grote medische avonturen even met me deelde alsof het een dagje Efteling was, zag ik weer extra in hoe dapper al deze families zijn. Ook vertelde hij vrolijk hoe hij om de zoveel tijd het bloed van iemand anders ‘even mocht lenen’ *SLIK*.. Wat een held. Ik heb het elk jaar wel ergens even moeilijk. Dat was dit jaar met dit jongetje dat nog wist wie ik was. Ik herkende hem overigens ook. Drie jaar geleden toen we samen een snoepje zaten te eten aan de rand van Artis hoopte ik keihard dat hij niet dood zou gaan. Hij zag er zo klein, kwetsbaar en zo ziek uit. Een klein mannetje met donkere wallen onder zijn ogen. Hij brak mijn hart maar had het tegelijk gestolen. Ja dat kan gewoon op Kinderbeestfeest. Dit jaar zag hij er zoveel beter uit, wat een dappere strijd, wat een doorzettingsvermogen en een positiviteit. En trotse papa en mama. Ook al die ouders zijn een bron van inspiratie trouwens. Zoveel zorgen, zo weinig slaap en zo ontzettend sterk. De kleine man weet het niet maar hij met zijn vrolijkheid en positiviteit is een prachtig voorbeeld. Zo zie ik nog meer hoe belangrijk je kijk in het leven is. Dankjewel kleine man. Tot volgend jaar!
De ‘ik heb het even zwaar’ momentjes heeft denk ik iedere vrijwilliger. 

Een kindje met een ‘hulpagent-petje’ op. Stralend op een motor van de verkeersdienst. Grote ogen, papa die trots een foto maakt. Maar dan horen dat het jongetje misschien niet zo lang meer leeft. Verdomme wat oneerlijk. De motoragent ernaast stond er even verslagen bij. Ik voel me even ongemakkelijk. Wat de fuck moet ik hier nou zeggen. Papa en de kleine hulpagent zwaaien ons alweer uit. Ennnn door. Wat is iedereen stoer.
Niet alleen de kindjes, zeker ook de familie. Want hoe doen zij het? Al die dagen zonder slaap en zo ontzettend veel zorgen.

Lieve Linda was er ook weer met haar prachtige gezin. Ook hun gezinsleven staat vaak op zijn kop door de heftige vorm van epilepsie van hun zoontje. Vorig jaar schreef ik over ze, nu kreeg ik weer knuffels, deelde wat zojuist gekregen clownsneuzen uit aan haar prachtige kids en kreeg daar zelf een grote grijns van. Ook fijn jullie weer te zien lieve Linda. 

Bij het aankomen en weggaan van de stoet vol voertuigen zwaaien en dansen we alsof ons leven ervan af hangt en zien dan die grote grote grijns. En de snoetjes vol spanning. Ouders die het stiekem bijna net zo leuk vinden als de kinderen. Alle voertuigen die meereden vol met slingers, knuffels, opblaasdieren en vlaggetjes. Collega’s verkleed, een muis, een hagedis.. Ik heb weer van alles gezien! Mijn motormuis-maat met tijgerknuffel op zijn motor op route tijger is weer present. Zijn tweede jaar was het, en het ‘Wat een feest! Volgend jaar weer hoor Liek’ – appje was diezelfde avond al binnen. 

Het is ook altijd weer een groot weerzien van de blauwe familie, toppers van de brandweer en ambulance en allemaal andere vrijwilligers. Clown Fliek, was ook weer van de partij. Die had – hoe lief! –  dus twee pakken clownsneusjes voor me bij zich omdat hij weet dat ik ze af en toe uitdeel tijdens het werk als er een kindje overstuur is. 
En natuurlijk deden Clown Fliek en ik even een traditioneel wedstrijdje spekkies eten. Prima toetje na het eten van een patatje en een kaassoufflé.

 Bijkletsen met bekenden vanuit het hele land is altijd een feest. Dit jaar reed ik niet zelf op een route of fietste ik niet rond maar was ik de linkerhand en blok aan het been  van Mike.

Daar waar ik elk jaar weer wat anders doe is hij rotsvast. Elk jaar regelt ie het verkeer en de stoeten voor Artis. Ik kan je vertellen dat toen Mike me even had verlaten om eten te halen en ik ‘nog even 11 voertuigen’ kwijt moest terwijl het al stampvol was, had ik even een soort real life Tetris-spelletje-met-hulpverleningsvoertuigen momentje. Het is gelukt, maar het was meer geluk dan wijsheid. Hoe doet ie dat toch, die Mike? Kanjer, poes, held: Ik ben blij dat ik je blok-aan-je-been-verkeersassistent mocht zijn en je om de haverklap mocht zeggen dat je een topper bent. Nou weet ik dat al jaren maar toch. Je zou eigenlijk met je organisatorische talent op de meldkamer moeten werken bij Eva! 

De avond voor Kinderbeestfeest kreeg ik een fantastische uitnodiging die ik met twee handen aangreep. Een rondje op de speedboot over het IJ. Even met een grijns van oor tot oor flashbacks naar mijn Waterpolitie-tijd. Genieten met een grote G. Ook voor ons is het echt een groot feest. De grijns was niet meer van m’n gezicht te slaan en de klitten niet meer uit m’n haar te krijgen haha!

M’n vriendinnetje Eva in een erehaag voor de weggaande kindjes dansjes zien doen, met onder andere de nieuwe korpschef van Amsterdam was ook ’n gouden moment. Elk jaar weer is Eva er ook bij.

Zij werkt op de meldkamer, zet meldingen uit, stuurt ons op straat aan en neemt 112 telefoontjes aan. Ik plof nog steeds uit elkaar van trots als ik haar over de portofoon hoor bij een groot of moeilijk incident. Ook Eef vloog ik zoals gebruikelijk weer vaak om d’r nek. Liefde!

Het mooiste werk van de wereld. Tenzij ik betaald de wereld over zou mogen reizen en overal Tony Chocolonely uit mag gaan delen ofzo. Er moet altijd wat te dromen blijven! Maar nee, even zonder gekheid: ik ben trots op mijn werk, trots op mijn uniform. Trots op mijn collega’s. Trots op alle andere hulpverleners. Trots op de organisatie en alle vrijwilligers. Trots op de ouders van de zieke kinderen en BERETROTS op de kinderen zelf. 

Ik ben ook trots op de boze zeurende fietser die na flink aandringen EN uitleg over het KBF toch maar afstapte met de bijna legendarische woorden: 
“Ze kunnen ook gewoon zonder jullie poeha naar Artis denk ik?” 
“Dat zou zeer zeker kunnen meneer, u kunt ook zonder poeha gewoon van uw fiets afstappen. Dat doet u ook niet. Dahaaag” 

U moest aan de kant, er was namelijk wel iets aan de hand:
De mooiste dag in uniform van het jaar. Helemaal in tijden waar zo ontzettend veel narigheid en haat is. Laat de liefde het maar altijd winnen van al het andere. Tot volgend jaar allemaal. En bedankt.

De ouders van de kinderen op de foto’s hebben allemaal toestemming gegeven voor het gebruiken van de foto’s.